روش ­های گردآوري اشياء در مجموعه­ های موزه ه­ای

به­دست آوردن، يعني عملياتي در انتها منجر به دستيابي به شيء مي­گردد. لازم به ذكر است كه، اين كار تنها در اختيار مدير نيست، بلكه مي­تواند توسط موزه­دار مربوطه به وی پيشنهاد شود. اشياء بیستر از راه­های؛ اهداء، پژوهش ميداني، خريداري و يا انتقال از موسسه ديگري به­دست مي­آيند.

اشياء و اموال مي­توانند از راه­های گوناگونی نظير: تحقيق ميداني ( در زمينه گونه­هاي زيست­شناسي و يا مصنوعات بشري) از طريق باستان­شاني، هديه، ارثيه­ها و يا از خريداري به­دست آيند، كه هر روش توجهات خود را مي طلبد در ذيل به آنها خواهيم پرداخت.

1-   پژوهش ميداني يكي از دو روش اصلي به­دست آوردن اشياء كه در موزه­هاي به كارگرفته مي­شود پژوهش ميداني است. انجام پژوهش ميداني  مستلزم كسب مجوز استاني و كشوري است، جابه­جايي و حمل و نقل اشياء در برخي ا ز موارد، مغاير با قوانين بين المللي است و در پاره ای از موارد ممكن است مالكان محلي نسبت به اشياء به دست آمده از اراضيشان ادعاي تملك كنند. مراحل يك پژوهش ميداني بايد به طور دقيق ثبت شود. اين كار شامل؛ ثبت تمام مجوزهاي مورد نياز، تاييديه­هاي امضا شده و فرم­هاي تعيين صلاحيت است. درصورتي كه عمليات پژوهشي بروري مايملك اشخاص انجام    مي­گيرد، توصيه مي شود، رضايت نامه كتبي از مالك يا مالكان گرفته شود. (هم به منظور گردآوري و هم برای انتقال آن­ها به موزه)، پس از آن اشياء به عنوان اموال موزه اي تلقي شده بايد مراقب و حفاظت شايسته­اي از آن­ها  به عمل آيد.

موزه­داران و پرسنلي كه در پژوهش­هاي میدانی كاد  می­کنند. می­توانند نسخه­ای از تحقیقات انجام شده را برای استفاده در  پژوهش­هاي بعدي نزد خود نگه دارند. چنان­چه اين مطالب منتشر شود موزه بايد در مقدمه، منابع اشياء و حقوق صاحبان آن را يادآوري کند.

منبع: درآمدی بر مدیریت موزه و نگارخانه، گردآوری و تدوین محمد حکمت، تهران: نزهت،1386،ص61-61